嵇康(224~263年),字叔夜,三国时期曹魏文学家、音乐家,竹林七贤的精神领袖。他主张“越名教而任自然”,作品清峻,音乐造诣深厚,尤以《广陵散》闻名。因不屈于司马氏政权,遭构陷而死。二、《琴赋》全文 【原文】琴赋 余少好音声,长而玩之。以为物有盛衰,而此无变;滋味有厌,而此不倦。可以导养神气...
琴赋[魏晋] 嵇康 余少好音声,长而玩之。 以为物有盛衰,而此无变;滋味有厌,而此不倦。 可以导养神气,宣和情志。 处穷独而不闷者,莫近于音声也。 是故复之而不足,则吟咏以肆志;吟咏之不足,则寄言以广意。 然八音之器,歌舞之象,历世才士,并为之赋颂。 其体制风流,莫不相袭。 称其才干,则以...
嵇康在《琴赋》中从琴器之用材、至巧匠之制琴,琴的外在文余刻绘、琴的演奏情状、琴曲的音乐发展,风格特色,以及琴曲之美感等,多方面地描述了琴整体之美,包括了琴的审美主体之形成、琴之美感功能、琴器自身之构造美等等,这种整体多元之美学界定,是从老庄之自然哲学所发展出来的琴美学,是由琴的审美活动来宣扬人...
作者: 嵇康 【原文】: 余少好音声,长而玩之。以为物有盛衰,而此无变;滋味有 然八音之器,歌舞之象,历世才士,并为之赋颂。其体制风流,莫不相袭。称其材干,则以危苦为上;赋其声音,则以悲哀为主;美其感化,则以垂涕为贵。丽则丽矣,然未尽其理也。推其所由,似元不解音声;览其旨趣,亦未达礼乐之情...
嵇康的《琴赋》有1900余字,另有赋首的序及赋未的乱。此赋开始描写乐器所生的环境:叙述椅梧生于崇山峻岭,吸取了天地纯一之气及日月精华。在《琴赋》的首段,即以写地之胜,来烘托出椅梧的珍贵,即指出了琴的珍贵。 余少好音声,长而玩之,以为物有盛衰,而此无变;滋味有厌,而此...
琴赋原文译文对照 《琴赋》是魏晋嵇康的一篇赋,原文和译文对照如下: 原文: 惟椅梧之所生兮,托峻岳之崇冈。披重壤以诞载兮,参辰极而高骧。含天地之醇和兮,吸日月之休光。郁纷纭以独茂兮。飞英蕤于昊苍。夕纳景于虞渊兮,旦晞干于九阳。经千载以待价兮,寂神跱而永康。且其山川形势,则盘纡隐深,磪嵬...
琴赋魏晋嵇康余少好音声,长而玩之。以为物有盛衰,而此无变;滋味有厌,而此不倦。可以导养神气,宣和情志。处穷独而不闷者,莫近于音声也。是故 复之而不足,则吟咏以肆志;吟咏之不足,则寄言以广意。然八音之器,歌舞之象,历世才士,并为之赋颂。其体制风流,莫不相袭。称其才干,则 ...
在《琴赋·序》中,嵇康这样指出音乐的功用:“可以导养神气、宣和情志、处穷独而不闷者,莫近于音声也。”看上去嵇康对音乐的要求并不高,在他的认识中音乐的功用只不过是消愁解闷、发抒性情,然而,这样的认识正是嵇康有别于儒家正统音乐观的地方,这种认识比“正风教,考得失”的理解、要求要切实得多,或者说,这...
《琴赋》是嵇康为琴所写的一篇美文,甚至可以说也是琴史上写琴最高妙的文章。这篇文章的重要,不仅在于通过其描述,可以窥见其时七弦琴的制作讲究的程度以及琴曲的复杂丰富程度,还因为其中包含了嵇康不少重要的音乐观点、音乐理想。它把琴这一几乎贯中国文化史的最重要的乐器提到了审...